Το έργο που δεν θα ξεχάσουν ποτέ

Στην Κωνσταντινούπολη θα μπορούσε να γυριστεί ταινία. Όχι απαραίτητα θρίλερ, όπως αποδείχτηκαν οι δύο ημιτελικοί, αλλά από τη μια ένα έργο εποχής (του Παναθηναϊκού) που κατέληξε σε... δράμα κι από την άλλη μια περιπέτεια (του Ολυμπιακού) που εξελίχθηκε σε επιστημονικής φαντασίας. Ο Γιωργος Παυλιδης  αναλύει.

  Οι δύο ελληνικές ομάδες έδωσαν μια μεγάλη μάχη. Ο Ολυμπιακός πήρε μια ιστορική πρόκριση στον τελικό (ο δεύτερος σε τρία χρόνια), ενώ ο Παναθηναϊκός στερήθηκε τη νίκη για μια φάση. Κι οι δύο πρέπει να κρατήσουν, όμως, την 11η Μαΐου 2012 ως μια μέρα περηφάνιας. 

• Άδοξο φινάλε.

   Θα μπορούσε να είναι ταινία. Το τελευταίο φάιναλ-φορ του Ζέλικο Ομπράντοβιτς (όπως είπε ο ίδιος), θα εξελισσόταν σε έναν θρίαμβο του "μπαρουτοκαπνισμένου" Δαυίδ απέναντι στον σύγχρονο Γολιάθ (ΤΣΣΚΑ), σε ένα συμβολικό μάλιστα γήπεδο και σε μια συμβολική ημερομηνία: στην Κωνσταντινούπολη, είκοσι χρόνια μετά το.... πρώτο αίμα του Σέρβου "αλχημιστή". 

  Αν ήταν ταινία, όμως, το χουκ του Μάικ Μπατίστ προς του Σισκάουσκας θα είχε καταλήξει στο διχτάκι, το "σκοτωμένο" σουτ του Σβεντ θα είχε εξελιχθεί σε ριμπάουντ ή ακόμη καλύτερα -για να προστεθεί και δράμα στην υπόθεση- ο Δημήτρης Διαμαντίδης θα είχε "μιλήσει" με τρίποντο στην εκπνοή. 

   Τίποτα από αυτά δεν έγινε, όμως κι έτσι το ενδεχόμενο τέλος εποχής αυτού του Παναθηναϊκού αποδείχτηκε άδοξο. Και άδικο. Άλλωστε βάσει της εικόνας του αγώνα οι "πράσινοι" ήταν αυτοί που έπρεπε να κερδίσουν, έχοντας μάλιστα το προβάδισμα στο μεγαλύτερο μέρος του αγώνα. Και δυστυχώς -έτσι συμβαίνει όταν το αποτέλεσμα κρίνει τίτλους- σε κανέναν δεν αρκεί η παρηγοριά ότι το "τριφύλλι" πραγματοποίησε μια σπουδαία υπέρβαση. 

• Να αισθάνεται περήφανος για τον τρόπο που έπαιξε

     Και εξηγούμαι: ο Παναθηναϊκός μπήκε στο παρκέ από τη θέση του αουτσάιντερ με το αδιαφιλονίκητο φαβορί να βρίσκεται στην απέναντι γωνία (σύμφωνα με την στατιστική, την πορεία της ομάδας, αλλά και τον εμφατικό τρόπο που κερδίζει) και όχι μόνο δεν... κόμπιασε, αλλά έκανε και το καλύτερο δεκάλεπτο της φετινής χρονιάς. Ένα δεκάλεπτο που θα πρέπει να διδάσκεται στα σεμινάρια. Οι παίκτες του Ζέλικο Ομπράντοβιτς για δέκα λεπτά τα έκαναν όλα σωστά: χτύπησαν στην αμυντική αδυναμία του Μίλος Τεόντοσιτς και δευτερευόντως σε αυτή του Νέναντ Κρστιτς σε καταστάσεις πικ-εν-ρολ και άρχισαν να σκοράρουν με όλους τους πιθανούς τρόπους. 

      Η ΤΣΣΚΑ σκιά του καλού της εαυτού "κόμπλαρε" από τον τρόπο που έπαιξε ο Παναθηναϊκός. Και χρειάστηκε να περάσει αρκετή ώρα για να "ηρεμήσουν" οι περιφερειακοί της (οι οποίοι αρνούνταν πεισματικά να δώσουν τη μπάλα μες στο καλάθι και να εκμεταλλευτούν τη φανερή υπεροχή της ομάδας τους), να αλλάξει η άμυνα στα πικ-εν-ρολ (αλλαγές στα σκριν) και να μπουν κάποιοι πόντοι... εκτός συστήματος (επιθετικά ριμπάουντ Κιριλένκο, αιφνιδιασμοί) για να ανακτήσει την αυτοπεποίθηση της. 

     Κάπως έτσι οι "πράσινοι" μετά το υπερηχητικό πρώτο δεκάλεπτο των 29 πόντων έφτασαν να σκοράρουν 5 στην επόμενη περίοδο και μάλιστα με αδόκιμο τρόπο (τρίποντο Καλάθη και μαρκαρισμένο σουτ του Μπατίστ). Συνέβη ακόμη μια φορά αυτό για το οποίο ο "Ζοτς" παραπονείται όλη τη χρονιά: δεν υπήρχε βοήθεια από τον πάγκο. Έτσι μετά τις πρώτες αλλαγές ο ρυθμός του Παναθηναϊκού έπεσε. 

      Οι "πράσινοι" με μπροστάρη τον εκπληκτικό Κώστα Καϊμακόγλου (10 πόντοι - όλοι στο τρίτο δεκάλεπτο, 8 ριμπάουντ, 5 ασίστ και 5 κερδισμένα φάουλ) και στη συνέχεια τον Σαρούνας Γιασικεβίτσιους (οι 19 πόντοι είναι η καλύτερη του φετινή επίδοση) κατάφεραν να μείνουν μες στο παιχνίδι, για να φτάσουμε στο τελευταίο καθοριστικό δίλεπτο με τις επινοήσεις του Σβεντ, το καθοριστικό καλάθι του Τεόντοσιτς και την γενικότερη ατυχία του Παναθηναϊκού. Μέσα σ' όλα κι η τελευταία λάθος εκτίμηση του Διαμαντίδη. Όπως ερμηνεύω τη φάση ο αρχηγός του Παναθηναϊκού βλέποντας τον παίκτη του σε απόσταση σκέφτηκε να σουτάρει, αλλά δίστασε λόγω του χρόνου (6''). Τελικά δεν κατέφυγε σε αυτό που είχε σχεδιαστεί (πικ-εν-ρολ στο αριστερό του χέρι), ήρθε κι η βοήθεια του Κιριλένκο και τελικά στην τελευταία φάση οι "πράσινοι" δεν έκαναν καν σουτ. 

      Και έμεινε τελικά αυτή η πικρή γεύση. Ας δούμε, όμως, τη γενικότερη εικόνα. Η ομάδα του Ομπράντοβιτς έπαιξε με έναν ανώτερο αντίπαλο κι όμως έφτασε μια φάση, ένα ριμπάουντ, μια άμυνα, ένα σουτ μακριά από τη νίκη, παρά το γεγονός ότι έχασε στο δρόμο τον Τσαρτσαρή και δεν πήρε τα αναμενόμενα από το supporting cast των Βουγιούκα, Σάτο, Σμιθ, Λόγκαν και Καλάθη. Συγγνώμη, αλλά υπό αυτές τις συνθήκες ο Παναθηναϊκός θα πρέπει να αισθάνεται περήφανος για τον τρόπο που έπαιξε.