Θεωρούν πολλοί ότι στην Εθνική Ελλάδας ταιριάζει περισσότερο το 4-4-2
και ότι τώρα, χωρίς τον Καραγκούνη, είναι πιο εύκολο για τον Σάντος να
το εφαρμόσει, όπως χθες στο β΄ μέρος. Διαφωνώ όχι ως προς τα… σχήματα
και τις διατάξεις, αλλά ως προς την ουσία του ζητήματος.
Το θέμα, λοιπόν, δεν είναι ο σχηματισμός, το 4-3-3 ή το 4-4-1-1 (το 4-4-2 έχει… καταργηθεί, δεν υπάρχει πουθενά!). Το θέμα είναι η νοοτροπία, ο ρυθμός, ή ένταση, ο τρόπος! Θα τολμήσει ο προπονητής σ΄ αυτή την προκριματική φάση με βατούς αν μη τι άλλο αντιπάλους να ρισκάρει αλλαγή φιλοσοφίας, έστω και σταδιακά; Η’ θα βασιστεί στην δοκιμασμένη πεπατημένη του… αργά – αργά, με «ασφάλειες» πίσω, να βγάλουμε 1-2 γκολάκια, να «καθαρίσουμε» την πρόκριση; Είναι άραγε μόνο αυτό ζητούμενο πια για αυτή την εθνική Ελλάδας ή μήπως έχει έρθει η ώρα να (προσπαθήσουμε) για ένα βήμα προς τα μπρος;
Εχει «μαγιά» αυτή η Εθνική να παίξει διαφορετικά. Να παίξει πιο γρήγορα, πιο πιεστικά, πιο μοντέρνα. Εχει τη δυνατότητα να παίρνει τα επιθυμητά αποτελέσματα εναντίον αντιπάλων επιπέδου Λιθουανίας, προσπαθώντας να αναβαθμίσει το επίπεδο παιχνιδιού της. Οι στόπερ της παίζουν στο εξωτερικό, δεν είναι αγκυλωμένοι, μπορούν να παίρνουν μέτρα, όπως και οι μπακ της. Οι επιθετικοί της, όποιοι κι αν επιλεγούν, εκτός ίσως από τον Φάνη Γκέκα που είναι… άλλου στυλ, μπορούν να ανταποκριθούν σε «διαφορετικό» ποδόσφαιρο: και ο Σαμαράς και ο Σάλπι που εξελίχθηκε και ο Φορτούνης και ο Μήτρογλου που βελτιώνεται και χθες έδειξε ότι παίρνει πόντους από τον Σάντος έναντι του Αθανασιάδη.
Ναι, το πρόβλημα είναι στη μεσαία γραμμή και κατά πόσο αυτή μπορεί να υποστηρίξει ένταση επιπέδου Champions και όχι Super League. Ναι, κουράστηκα χθες να βλέπω τον Κατσουράνη να επιστρέφει την μπάλα στον Καρνέζη σχεδόν από τη μεσαία γραμμή, όταν οι στόπερ του ήταν μόνο τρία – τέσσερα μέτρα πίσω του, όλη η ομάδα είχε ανέβει, με πέντε (!) παίκτες ήταν ήδη στο μισό γήπεδο του αντιπάλου. Εξις δευτέρα φύσις…
Νομίζω ότι αξίζει το «ρίσκο»: ας μην γελιόμαστε, έτσι θα θεωρηθεί απ’ όλους. Μedia, ΕΠΟ, προπονητές, φιλάθλους ακόμη - ακόμη ενδεχομένως και από τους ίδιους τους παίκτες. Αξίζει τον κόπο να προχωρήσουμε προς το Ρίο από έναν διαφορετικό δρόμο. Δεν παίζουμε με την Γερμανία και την Ιταλία, ούτε με την Ισπανία και με την Πορτογαλία, ούτε με την Αγγλία και τη Γαλλία στα προκριματικά.
Ας το δοκιμάσει ο Φερνάντο. Θα διαπιστώσει ότι οι περισσότεροι διεθνείς μπορούν να υποστηρίξουν ποδοσφαιρικά με σωστή καθοδήγηση έναν «άλλο» τρόπο πρόκρισης. Οσο βαθιά «ποτισμένο» κι αν είναι το… εθνικό ποδοσφαιρικό DNA τους με το «τσούκου – τσούκου», τόσο εύκολα μπορούν να… αναπλαστούν και να παρουσιάσουν κάτι πιο σύγχρονο ποδοσφαιρικά και ταυτόχρονα αποτελεσματικό.
Πηγή: Gazzetta.GR
Το θέμα, λοιπόν, δεν είναι ο σχηματισμός, το 4-3-3 ή το 4-4-1-1 (το 4-4-2 έχει… καταργηθεί, δεν υπάρχει πουθενά!). Το θέμα είναι η νοοτροπία, ο ρυθμός, ή ένταση, ο τρόπος! Θα τολμήσει ο προπονητής σ΄ αυτή την προκριματική φάση με βατούς αν μη τι άλλο αντιπάλους να ρισκάρει αλλαγή φιλοσοφίας, έστω και σταδιακά; Η’ θα βασιστεί στην δοκιμασμένη πεπατημένη του… αργά – αργά, με «ασφάλειες» πίσω, να βγάλουμε 1-2 γκολάκια, να «καθαρίσουμε» την πρόκριση; Είναι άραγε μόνο αυτό ζητούμενο πια για αυτή την εθνική Ελλάδας ή μήπως έχει έρθει η ώρα να (προσπαθήσουμε) για ένα βήμα προς τα μπρος;
Εχει «μαγιά» αυτή η Εθνική να παίξει διαφορετικά. Να παίξει πιο γρήγορα, πιο πιεστικά, πιο μοντέρνα. Εχει τη δυνατότητα να παίρνει τα επιθυμητά αποτελέσματα εναντίον αντιπάλων επιπέδου Λιθουανίας, προσπαθώντας να αναβαθμίσει το επίπεδο παιχνιδιού της. Οι στόπερ της παίζουν στο εξωτερικό, δεν είναι αγκυλωμένοι, μπορούν να παίρνουν μέτρα, όπως και οι μπακ της. Οι επιθετικοί της, όποιοι κι αν επιλεγούν, εκτός ίσως από τον Φάνη Γκέκα που είναι… άλλου στυλ, μπορούν να ανταποκριθούν σε «διαφορετικό» ποδόσφαιρο: και ο Σαμαράς και ο Σάλπι που εξελίχθηκε και ο Φορτούνης και ο Μήτρογλου που βελτιώνεται και χθες έδειξε ότι παίρνει πόντους από τον Σάντος έναντι του Αθανασιάδη.
Ναι, το πρόβλημα είναι στη μεσαία γραμμή και κατά πόσο αυτή μπορεί να υποστηρίξει ένταση επιπέδου Champions και όχι Super League. Ναι, κουράστηκα χθες να βλέπω τον Κατσουράνη να επιστρέφει την μπάλα στον Καρνέζη σχεδόν από τη μεσαία γραμμή, όταν οι στόπερ του ήταν μόνο τρία – τέσσερα μέτρα πίσω του, όλη η ομάδα είχε ανέβει, με πέντε (!) παίκτες ήταν ήδη στο μισό γήπεδο του αντιπάλου. Εξις δευτέρα φύσις…
Νομίζω ότι αξίζει το «ρίσκο»: ας μην γελιόμαστε, έτσι θα θεωρηθεί απ’ όλους. Μedia, ΕΠΟ, προπονητές, φιλάθλους ακόμη - ακόμη ενδεχομένως και από τους ίδιους τους παίκτες. Αξίζει τον κόπο να προχωρήσουμε προς το Ρίο από έναν διαφορετικό δρόμο. Δεν παίζουμε με την Γερμανία και την Ιταλία, ούτε με την Ισπανία και με την Πορτογαλία, ούτε με την Αγγλία και τη Γαλλία στα προκριματικά.
Ας το δοκιμάσει ο Φερνάντο. Θα διαπιστώσει ότι οι περισσότεροι διεθνείς μπορούν να υποστηρίξουν ποδοσφαιρικά με σωστή καθοδήγηση έναν «άλλο» τρόπο πρόκρισης. Οσο βαθιά «ποτισμένο» κι αν είναι το… εθνικό ποδοσφαιρικό DNA τους με το «τσούκου – τσούκου», τόσο εύκολα μπορούν να… αναπλαστούν και να παρουσιάσουν κάτι πιο σύγχρονο ποδοσφαιρικά και ταυτόχρονα αποτελεσματικό.
Πηγή: Gazzetta.GR
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου